Wéi den Jonathan Swift säin „A Modest Proposal“ publizéiert huet, gouf et keng rosen Äntwerten, esou eppes dierft een dach net schreiwen. Et huet keen sech doriwwer geiergert, dass seng bescheide Virschléi publizéiert goufen. Et huet kee sech gewënscht, den Auteur sollt sech aneren Theemen widmen. Net, well deemools d’Debattekultur eng besser war – anert Theema, mee hutt dir schonn emol nogelies, wat vum, soe mer mol, 17. bis 19. Jorhonnert an Zeitungen als Debattekultur duerchgaangen ass? Verschidden Editorialiste géifen haut wuel zu Richsalz gräifen, wa si sou eppes materliewe missten, mee zeréck zum Punkt… – mee well d’Lieser woussten, dass hien et net eescht gemengt huet. Säi Virschlag den Honger an Irland ze bekämpfen, an deem een d’Kanner ësst, wouduerch een och manner Persounen ze fidderen hätt, war eendeiteg Satir.

Mee mol ugeholl haut géif een schreiwen, mir sollte Kanner iessen an et eescht mengen: Misst d’Gesellschaft dat aushalen? Oder dierft d’Gesellschaft do kloer ze erkenne ginn, dass et Grenze vun deem gëtt, wat geduecht a gesot ginn dierf. D’Ines Kurschat, seet an hirem Edito am Luxemburger Wort vum 8. August, dass si dat dierf, an erkläert och, wou d’Grenze sinn: „Allerdings muss nicht jede (Gegen-)Rede geduldet werden. Die Grenze verläuft dort, wo menschenverachtende Positionen salonfähig gemacht werden, wo diskriminiert und persönlich diffamiert wird.“ Et ass also kloer: Ried, déi mënscheveruechtend Positiounen eng Plattform gëtt, déi diskriminéiert oder perséinlech diffaméiert ass net erlaabt. Mee Kritik dorunner sollt een awer mat Prezisioun maachen: „Genau zuhören, präzise antworten“.

Challenge accepted.

D’Diskussioun iwwert d’Stellung vum Handy an der Schoul ass keng nei. Nei entflaamt gouf se a Lëtzebuerg awer spéitstens mam Lieserbréif vum Georges Urwald, Museksprofesser, am Luxemburger Wort, de 17. Dezember d’lescht Joer. A sengem Bréif erkläert hien, deen en Aarbechtskolleeg vu mir ass an deen ech als nodenklechen an engagéierten Enseignant schätzen, dass hie sech eng politesch Decisioun wënscht, déi d’Handyen vum Terrain vun de Schoule verschwanne léisst. Hie begrënnt dat mat engem humanisteschen Usproch: méi Fokus op sech selwer, méi Zesummenaarbecht, méi Rou am Ëmgang mateneen dank engem „geschützte Raum“, an deem de permanenten Afloss vum Medialen gedrosselt gëtt. Decisioune, wéi dat vill beschwate Verbuet an Holland ab nächstem Joer, respektiv am Lycée Ermesinde zum Ufank vum neie Schouljoer, setzen dat ëm, wat hie sech wënscht.

Haut ass et dann um Marc Thill, Editorialist am Wort, fir sech dësem Appell unzeschléissen, a sech e konsequent Verbuet vun den Handyen ze wënschen. Mee aneschters wéi de Georges Urwald, dee sech zentral d’Fro stellt, wéi d’Technologien eis Konzentratiounsfäegkeet beaflossen, monéiert den Thill pauschal den Zäitverloscht an d’Onselbststännegkeet, déi duerch d’Handyen verursaacht ginn. Fir hien mussen d’Handyen aus de Schoule raus, well si de Schüler „Fake News, Pornografie, Hass, krude Theorien und das schreckliche Schaulaufen der Eitelkeiten“ bidden an domat d’Jugend verdierwen. An do gëtt et da méi schwéier, mat der Argumentatioun nach matzegoen. Mee der Rei no.